Rembrandt

Hoe mooi het eiland Sardinië ook is, een fietstocht midden op de dag in juli, dat moet je dus niet doen. Mezelf vervloekend dat ik zo eigenwijs geweest was, zwierf ik over de Sardijnse wegen. Mijn water was op, m'n eten idem dito, en ik had al een uur niemand meer gezien. Ik begon me zorgen te maken.

Tot ik voorbij een bocht - als een oase in de woestijn, zo'n dorst had ik gekregen - ineens een paar huisjes op de heuvel zag. Toen ik verder keek zag ik een betoverend meer. Was ik nu aan het dromen? Al gauw kwam een vriendelijk ogende heer op me af gelopen. Hij keek mij en m'n oververhitte hoofd bezorgd aan en gebaarde me mee te komen. Eerst zitten, glaasje water erbij, en dan zouden we wel kennismaken. Wat was ik hem dankbaar. Nadat de eerste dorst gelest was, stelde hij zich voor als Giovanni, eigenaar van hotel Aldiola. De huisjes die ik had gezien, zijn de 'kamers' van het hotel. Als architect was Giovanni altijd bezig met het verwezenlijken van andermans dromen. Met de bouw van Aldiola was zijn eigen lang gekoesterde droom werkelijkheid geworden. Een oase van rust tussen de olijf -en kurkbomen met misschien wel het mooiste uitzicht van Sardinie.

Na twee liter water later was mijn dorst wel gelest, maar mijn trek was er niet minder op geworden… Nog voor ik iets kon zeggen nam Giovanni me al mee. Het mooiste van Aldiola had ik namelijk nog te goed. Dat was namelijk te vinden in het restaurant. Of om precies te zijn, op de veranda van het restaurant. Met een bord dampende verse pasta voor me, met eindeloos mooi uitzicht op het lago di Liscia en geen ander geluid dan zo nu en dan een voorbijvliegende vogel, voelde ik enorme bewondering voor Giovanni. Ik denk omdat hij vanuit het niets zo´n mooi hotel had opgebouwd.