Primavera

“Eliza,” had mijn goede vriendin Mandy vorige week gezegd, “we moeten weer eens wat quality time met elkaar doorbrengen. Naar een plek waar het zo rustig is dat we even kunnen ontsnappen aan de alledaagse drukte. Samen, met z'n tweetjes.” Met twinkelende ogen keek ik Mandy aan. Wat een goed idee! En ik wist precies waar we heen moesten.

“Wat is het hier héérlijk rustig.” Ik kijk naar links, naar het ligbed naast het mijne. Vanachter haar zonnebril begint Mandy te grijnzen en leunt opzij, om haar glas cava te pakken dat op een tafeltje tussen ons in staat. Een uur geleden zijn we aangekomen bij Finca Natura. “Dit is precies wat ik wilde. Een luxe finca met privésauna, een fijn zwembad om aan te liggen, slechts drie huisjes op het terrein en verder alleen maar rust en stilte. Sterker nog: ik ga even een uur lang niets zeggen. De rust op me in laten werken.” Inwendig moet ik een beetje grinniken, maar ik houd m'n mond. In plaats daarvan kijk ik over het zwembad, naar de bergen en uitgestrekte velden vol reusachtige bomen.  Ertussen lopen wandelpaden allerlei kanten op. Ik besluit morgenochtend vroeg een stevige wandeling te maken, wanneer de ochtenddauw nog tussen de bomen hangt.

Na een kwartier kijk ik weer opzij, recht in het blije gezicht van Mandy. “Eliza, wat een goed idee was dit! Maar zeg eens: hoe gaat het met je?” “Ik dacht dat je het komende uur niet wilde praten?” antwoord ik lachend. “Ja, maar we zijn hier ook om quality time met elkaar door te brengen. Dus vertel!” Ik installeer me wat beter in mijn comfortabele ligstoel. High quality time zal ze bedoelen.