Lamartine

Langzaam rijd ik steeds verder bergopwaarts. Ik passeer verschillende kleine dorpjes en de omgeving wordt steeds rustiger. Niet veel later arriveer ik bij de ingang van Abelia Villas. Ik parkeer mijn auto in de schaduw van een van de vele bomen en stap uit. Ik betrap mijzelf op een diepe zucht. Een zucht van geluk. Wat is het hier mooi en rustig…
Op dat moment komt de eigenaar aanlopen. “Hallo Eliza, ik ben blij om je te zien! Loop maar met mij mee, dan laat ik je alles zien.” Ik voel mij meteen thuis, het lijkt wel alsof ik hem al jaren ken... Terwijl we rustig verder lopen kijk ik vol verbazing om mij heen. Op dit mooie stuk land staan drie gebouwen en er is ook nog eens een heerlijk zwembad. Er is ruimte en privacy in overvloed. Bij het eerste gebouw staan we stil. “Hier is jouw logeerplekje voor de komende week Eliza.” Samen lopen we naar binnen. Wauw… dit modern ingerichte appartement is prachtig. Wanneer ik mijn balkondeuren open sla is het plaatje compleet. Ik heb een prachtig uitzicht over de zee en het zwembad. Dit wordt een heerlijke week…