La Barracuda

Je hart spreekt de waarheid. Soms ontmoet ik mensen die van deze zin hun levensfilosofie hebben gemaakt. Net als de Nederlandse eigenaresse Minouche. Zij en haar man Serge creëerden Paraiso Perdido Casa Rural. En eenmaal aangekomen in hun verloren paradijs maakte mijn hart dan ook een grote sprong van geluk.

Toen ik de poort binnenliep, vertraagde ik direct mijn pas. Langs de palmen die zacht wuifden, de imposante Arabische lantaarns. Ik kon er niet om heen: de rust daalde met een grote lach op me neer. In de jaima, de grote Marokkaanse tent in de tuin, ontmoette ik Minouche en zij straalde precies hetgeen uit wat haar finca zo mooi maakt. We dronken een cava tussen de kleurige kussens. 'Serge en ik woonden in London. We hadden drukke carrières en ons leven flitste voorbij. Maar we hadden een droom: we blijven hier, sparen nog wat en dan gaan we. Naar een rustige plek bij zee waar de zon graag is. Toen ik zwanger was, kozen we Spanje uit en gingen. Alles hebben we gezien, van verlaten meditatieplekjes in de bergen tot een uitgewoond bordeel midden in de stad. En toen ontdekten we de Costa de la Luz. Ik was opslag verliefd.' Ik ken het gevoel, de stranden, het licht, de oceaan en de authentieke Andalusische bewoners. 'Dit was de plek voor ons verloren paradijs waar tijd geen rol speelt, status onbelangrijk is en je het hectische stadsleven achter je laat.'

De avond valt, de lantaarns branden, de doeken wapperen in de avondwind. Vandaag heb ik al vele plekjes ontdekt waar ik ging zitten en niet meer weg wilde. En dan heb ik het nog niet eens over het zwembad of mijn eigen sfeervolle cabana in Arabische stijl. Ik glimlach: een verloren paradijs. En ja hoor, daar maakt mijn hart wederom een sprongetje.