Fenice

Op een pleintje in het dorpje Petra op Mallorca zet ik na een lange rit mijn auto langs de kant. Tijd voor een kop koffie! Ik kijk om me heen en zie naast een paar palmbomen een mooi groot, geel pand. Daar tegenover, bij een klein cafeetje, besluit ik plaats te nemen op het terrasje. Een typisch Spaanse ober met donker haar groet me. Ik bestel een espresso en zeg hem dat hij het goed voor elkaar heeft op deze plek. “Bedankt!” Hij glundert, duidelijk trots op de plek waar hij woont. “Verblijf je hier?” vraagt hij me. Ik vertel hem dat ik nog geen plekje heb voor vanavond, maar gewoon lekker over het eiland aan het toeren ben. “Ah! Laat me je helpen!”

Een half uur later weet ik ineens alles over de plek waar Oliverio, de ober, als kind vaak logeerde. Son Calo, een plekje dat pas sinds kort de deuren opende als gastenverblijf. Niet ver van zijn café. Ik besluit een kijkje te nemen en bedank Oliverio voor de lekkere koffie en het hartelijke praatje.

Wanneer ik het landgoed van Son Calo oprijd, kan ik alleen maar vol verwondering om me heen kijken. Oliverio had gelijk: het is hier betoverend mooi. Ik zet mijn auto langs de weg en loop naar binnen, waar een vriendelijk ogende man staat. Hij kijkt op en begroet me. Wanneer ik hem vertel over Oliverio verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Hij begint te vertellen over hun band vroeger en over de geschiedenis van dit huis. Juan groeide hier op, en hij niet alleen. De finca is van generatie op generatie overgegaan en bestaat al ruim 200 jaar. Terwijl ik luister naar Juan kijk ik naar de bruine luikjes van de grote Spaanse woning. Wat een prachtig plekje!