Cornaro

“Eliza, kom je? We willen voor het donker terug zijn.” “Ja, ik kom eraan!” Ik kan mijn blik maar niet wegtrekken van de verte, terwijl ik tot aan mijn enkels in zee sta. Ik voel vreemde kriebels in mijn buik, het lijkt wel alsof ik verliefd ben. Verliefd op dit uitzicht over zee.

De autoreis vanmiddag, naar Puro Atlantico toe, was al een belevenis op zich. Met mijn goede vriendinnen Suzanne en Kim draaide ik een doodlopende, onverharde weg op en alledrie dachten we hetzelfde: klopt dit wel? We lachten van opwinding, want zo'n verborgen plekje moet wel heel speciaal zijn. Ineens doemt er een viertal spierwitte bungalows op. Wanneer we één van de bungalows betreden, zijn we verrast door de moderne inrichting en het eigen terras met uitzicht op zee. Het was daar, op ons terras, dat we besloten het strand op te zoeken om de laatste zonnestralen van de dag mee te pakken. Na vijf minuten rijden voelden we het zachte zand al onder onze voeten.

Ik knipper nog een keer met m'n ogen en staar in de verte over de immense oceaan. Zou dit het verliefde gevoel zijn waar de eigenaren het over hadden toen we aankwamen? De reden dat zij besloten zich op dit uiterste puntje van Europa te vestigen? De zon is al bijna onder. Ik glimlach en draai me om: ons privéterras wacht.