Cerro Malpique

"Hier is altijd ruimte te over voor de verbeelding"', Filomena kijkt erbij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat dat ook zo is, besef je je zodra je het terrein van het prachtige architectenhuis binnenwandelt.

Filomena en ik zitten samen in de tuin van haar guesthouse Papagaio Verde en kijken uit over de zee. Ik moet denken aan die avond dat ik haar voor het eerst ontmoette, bij een theatervoorstelling hier niet ver vandaan. In de ondergaande zon, buiten tussen de locals en het toneel, raakten we in gesprek. Wauw, wat een warm en bijzonder mens, dacht ik nog. Aan het einde van de avond nodigde ze me uit bij haar thuis. Want, zo zei ze: "Bij mij kom je thuis." En dat dat ook zo is, ontdekte ik meteen. Maar er is nog iets extra's: je komt hier bijzonder thuis. Want ook hier laat de verbeelding je niet met rust. Soms lijkt het bijna alsof je je waant op het meest rustgevende en dobberende huis op de oceaan. Overal is een mooi balkon om bij de zee weg te dromen, zitjes in de bloeiende tuin met de beste vergezichten op de hoofdstad Funchal en dat oneindigende, azuurblauwe water... "Dit wil je toch niet voor jezelf houden!" en ze maakt nog net geen buiging voor haar grote trots.

Filomena woonde jaren in dit huis met man en gezin. Maar de kinderen groeiden op, haar man moest vaak voor het werk de oversteek maken naar het vaste land. "Mensen, reuring, plezier, dat wilde ik hier door de ruimtes voelen stromen. "En wat doe je dan? Dan zorg je voor comfortabele en huiselijke plekjes. Hier word je 's ochtends wakker in je zonnige kamer met genoeg vensters om door naar buiten te kijken, maak je een verfrissende duik in het zwembad en geniet je van een heerlijk ontbijt in de woonkamer, waar  de twee katten en de honden  rustig op de veranda liggen te slapen." "Die moeten buiten blijven", zegt ze, want alleen de katten mogen naar binnen. Het is een mooi beeld voor hier: iedereen is welkom, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Terwijl de zon langzaam in de zee zakt, sluiten Filomena en ik mijn eerste dag hier af. En weer betrap ik mezelf erop dat ik wegdroom bij de horizon. Even later zeg ik de sterrenhemel gedag en maak een buiging. Ik voel me een toneelspeelster die lachend het toneel verlaat op weg naar haar bed in het huis van de verbeelding...