Alsof het al die tijd op mijn komst wachtte,’ lacht eigenaar Melquiades. We staan bij het zwembad en turen samen naar de zee. Hij heeft me net voorgesteld aan zijn roots: de twee geschakelde dieproze en gele bungalows, omgeven door palmbomen, bloeiend groen en lavavelden. De wind waait zacht, de zon staat hoog aan de hemel. ‘Ik denk het ook,’ lach ik op de plek waar al het goede van La Palma zich verenigt.
Jaren en jaren geleden werd Melquiades geboren op een van de mooiste plekjes van La Palma. Ik had via slingerweggetjes door de bergen gereden, door bananenplantages en pijnboombossen gewandeld en uren naar de zee gekeken. Toen ik op de lavavelden bijna de hoop opgaf van ‘dat ene plekje waar al het mooie van het eiland samenkomt’, vond ik Casa Eva.
‘Mijn vader vertrok naar Zuid-Amerika toen ik 1 jaar oud was. Hij kwam nooit meer terug.’ Op een dag besloot zijn moeder dat het tijd was voor een nieuwe start en ze verhuisden naar een ander deel van het eiland. ‘Dertig jaar later reed ik op een dag terug. De zon scheen. Het was alsof er muziek door de slingerweggetjes speelde. Ik parkeerde mijn auto en wist direct wat me te doen stond.’ Melquiades gaf de tuin water en hij liet alles weer bloeien en groeien. Er kwam een zwembad en hij maakte terrassen met magisch zeezicht. De bungalows werden gerenoveerd en ingericht in de stijl van het eiland en vernoemd naar zijn dochter. ‘Ik voelde dat ik de schade moest inhalen en wilde de plek met iedereen delen. Want het is te mooi om te verlaten.’
De vogels fluiten. ‘Kijk en daar ligt La Gomera.’ Melquiades wijst en ik glimlach. Ook ik voel het: alsof het al die tijd hier op mij lag te wachten. La Palma in het klein.
