Decameron Tafoukt

Als ik het erf oprijd valt alles stil. Meteen zet ik de radio zacht en stap uit. De wind waait door de olijfbomen en de Johannesbroodbomen ruisen in de warme zon. Zelfs de cactussen lijken een beetje van links naar rechts te gaan. De voormalige boerderij Masseria Ciancio met haar oude witte muren ligt er sereen bij. De stilte is prachtig. 'Benvenuto!' Signora Gina loopt me met open armen tegemoet. Vanmorgen sprak ik haar al aan de telefoon en ze ziet er precies zo uit als ik dacht. Een echte madra! Sierlijk, lief en zo kwiek ondanks de jaren. 'Mangare mangare', zingt ze. Een goed gevulde maag is een voorwaarde voor elke Italiaan. Terwijl Gina mijn eten kookt, spiek ik stiekem rond. Straks krijg ik de grote rondleiding in de masseria die haar zo dierbaar is.

De oude boerderij stamt uit de 19e eeuw en is met de liefde van Gina in ere hersteld. Op de binnenplaats staan stoelen en tafeltjes omringd door de mooie muur van oude stenen. De voormalige opslagplekken en koeienstallen herken je meteen. De muren zijn onbewerkt maar gerestaureerd en als ik eroverheen aai voel ik de vervlogen tijden erin terug. Ook het zwembad is omringd door diezelfde mooie muren.

'Betrapt!' Gina lacht en staat naast me met een dampend bord pasta. Op de binnenplaats eet ik de sterren van de hemel en Gina vertelt. Even voelt het alsof ik zit bij te praten met een bekende. 'Niet alleen de oude masseria wilden we herstellen, ook de meubels die er begin 19e eeuw stonden. En comfort, dat is even belangrijk. Dagenlang heb ik de antiekmarktjes afgestruind met oude foto's. En de meubels die ik niet kon vinden heb ik aangevuld.' Dat Gina interieur designer is zie je meteen. Ze heeft het herinrichten tot een kunst verheven. Ze staat op. 'De tour begint en daarna gaan we wandelen.'
Mijn bord pasta is leeg en onderweg hierheen zag ik al het landschap waarin je uren wilt ronddwalen. La vita è bella. Dat is het hier elke dag. Zonder twijfel.