Ilunion Fuengirola

Kerkklokken luiden in de verte en de vogels fluiten, terwijl ik in de schaduw zit te wachten bij Residence Il Casale. Ik ben blij dat de eigenaar van dit prachtige optrekje er nog niet is, want dan kan ik nog even rustig om me heen kijken. De mooie tuin doet Engels aan, met paadjes en bloeiende bloemen. In het midden siert de 16e-eeuwse boerderij rustig omgeven door bosrijke heuvels en het stadje Cortona in de verte.

Even later komt Vittorio aanlopen, een oud Italiaans mannetje. 'Je hebt het beste plekje uitgekozen, daar zit ik ook graag!' Die ochtend breng ik door met de man die van de boerderij een prachtplek maakte om te verblijven. Het oude herstelde hij in ere: overal zie je materialen van vroeger met hoge houten plafonds, de oude muren en stalramen. Maar ook de meubels zocht hij zorgvuldig bij elkaar: alles om de Toscaanse stijl te benadrukken. In het appartement met het beschilderde bed met bloemen glimlach ik en bij elk raam blijf ik even staan om een blik naar buiten te werpen. 'En? Blijf je een nachtje?' Ik glimlach. 'Een nachtje? Ik blijf er meer dan één!' 'Wacht hier, dan haal ik je sleutel.' En met een rustige tred loopt Vittorio weg.

De vogels fluiten nog steeds en ik tuur om me heen bij het zwembad in de zon. Ik zucht diep van geluk, helemaal als hij terugkomt met een koude prosecco en mijn sleutel. 'Van het appartement met de bloemen', lacht hij. Hij ziet echt alles, dit mannetje, bedenk ik me. En dat typeert zijn plek: ontelbaar veel Toscaanse pracht om naar te kijken.